کمیته فنی باشگاه در راستای اهداف بلند مدت خود که انجام کارهای نو در کوه نوردی است تیمی را جهت بررسی و تحقیق به هیمالیای هند اعزام تا بعد از اتمام مسیر ایران در برودپیک نگاهی به این منطقه داشته باشد٬این نوشته حاصل یک سفر یک ماهه به هندوستان و عمدتا قسمت شمالی آن است.

هندوستان با بیش از 7000 سال تاریخ مکتوب کشوریست با 736/044/3 کیلو متر مربع مساحت و جمعیتی حدود یک میلیارد و یکصد و پنجاه میلیون نفر که 63% جمعیت آن با سواد و با رشد اقتصادی 8/8% در اواخر همین سال 2010 زنگ خطری است جدی برای آمریکا و چین٬ با وجود این رشد اقتصادی حیرت انگیز قریب دو سوم مردم آن با درآمد روزانه 3/1 دلار یکی از فقیرترین کشورهای جهان و از نظر علمی با تقریبا قبضه کردن IT در سطح جهان بالاترین مقام را دارد.و البته دارای بیشترین بیماریهای عفونی دنیا ، در هندوستان کم نیستند انسانهایی که در خیابانها زندگی می کنند ، متولد میشوند ، بزرگ میشوند ، می میرند ، و اجساد آنها هر صبح جمع آوری و سوزانده می شود.

تحصیلات در دانشگاههای هند مخصوص اشخاص خاص (که شامل آن 3/1 دلار نشوند) و بسیار سطح بالا است و در رشته پزشکی و صنایع (مخصوصا صنایع هواپیما و اتومبیل سازی ) بشدت پیش رفته است .

13% از مردم هند مسلمان و بقیه پیرو ادیان مختلفی می باشند، تنوع ادیان در هند آنچنان گسترده است که بی جهت آنها را کشور هفتاد و دو ملت  نگفته اند، دموکراسی !!!! و احترام به عقاید دیگران !!!! بشدت در هند نهادینه شده و عجیب است که با این تنوع دین و گسترش فقر کوچکترین توهینی یا درگیری در آنها مشاهده نمی شود و بقول سهراب سپهری “در بنارس سر هر کوچه چراغی ابدیست” که هر چراغ شاید نماد عقیده ای باشد و بنارس بی نهایت کوچه دارد ( بنارس شهر بزرگی است در کنار رود کنگ که تقریبا مرکز ادیان هندو است و همه ساله مراسم هایی در آن اجرا می شود که ما شانس آوردیم و شاهد یکی از این مراسم بودیم) .

اکثر رودخانه های هند به نوعی به کنگ می ریزد که سرچشمه آن از کوههای هیمالیا می باشد در هندوستان غیر از مسلمین بقیه ادیان مردگان خود را می سوزانند و جسد نیم سوخته آنها را در رود کنگ (مادر هند) یا رودخانه های دیگر می اندازند که خوراک ماهیان ٬سگ و کلاغ شود، فقط اجساد رهبران دینی ٬ زنهای حامله٬ کودکان کمتر از 12 سال ٬جذامیها و مار گزیدگان (تلفات مارگزیدگی در هند سالانه حدود 000و60 نفر) را نسوزانده اما آنها را نیز به رودخانه می اندازند که اکثرا در سطح رودخانه ها شناورند،احترام به حیوانات نزد مردم هند بی نهایت زیاد و گاوها و سگها (که مقدار آنها هم کم نیست)، بیشترین احترام را دارند و راحت در وسط خیابانها و با لم دادن ترافیک آشفته شهرها را آشفته تر می کنند٬ بهداشت در هندوستان در نازلترین سطح و انبوه زباله در تمام شهرها به حد وفور دیده می شود، از نظر محیط زیست هم به خاطر عباس محمدی چیزی نمی گویم چون به سلامت او علاقمندم.

این گفته ها مشاهدات ما در مدتی کم و گذرا از شهرهای کلکته – بنارس و دهلی بود که درشرق ، مرکز و غرب هند قرار دارند و آمارها هم از کتابخانه مرکزی دهلی است که هر کدام جای تحقیق و بحث جداگانه دارد و نباید زیاد به آن متکی بود ٬ و اما هیمالیای هند و کانچن چونکا.

Sikkim: از قدیم به گذرگاه برنج معروف بوده٬ ابعاد این ایالت هندوستان 112 کیلو متر طول و 64 کیلومتر عرض و در قسمت شرقی هیمالیا قرار دارد که بصورت ساندویچی بین نپال از غرب و بوتان در شرق و در قسمت شمالی با تبت هم مرز است.

سی کیم بیست و دومین ایالت و دومین ایالت کوچک هند است. بومیان    سی کیم LEPCHAS ,INDO ها بودند و هم اکنون اکثر آنها مسیحی و بودایی می باشند. جمعیت این ایالت هند حدود 000/400 نفر که بیشترشان هند و بودایی و حدود 35% باسواد و اکثرا روستایی و 18% شهری        می باشند.

کانشن جونکا در قسمت غربی سی کیم و به شاه سیکیم معروف و سومین قله بلند دنیا به ارتفاع 8598 متر می باشد.برای رسیدن به سی کیم چند راه وجود دارد که بهترین آنها پرواز از دهلی به شهری بنام BAGDOGRA که بهتر است بلیط آن در تهران تهیه شود ، چون ما مجبور شدیم بلیط 75 دلاری را با قیمتی حدود 320 دلار در هندوستان و آن هم به سختی تهیه کنیم ( تقریبا معادل بلیط رفت و برگشت از تهران به دهلی) تازه این بلیط یکسره و فقط از دهلی به بگ دوگرا بود.

در برگشت بعلت نبودن بلیط هواپیما ، اتوبوس و قطارهای هند را تجربه کردیم که بماند.

اما پرواز از دهلی به بگ دوگرا پروازی است کاملا فراموش نشدنی٬ چون از غربی ترین قلل هیمالیا تا شرقی ترین آنرا از فاصله ای نزدیک (به شرطی که در سمت چپ هواپیما نشسته باشی) می بینی ، 2K ، قره قوروم و نانگا را در غربی ترین افق و بعد دائولا گیری ٬آناپورنا٬ ماناسلو٬اورست ٬ لوتسه ٬ ماکالو ٬ ناندا دیوی و آخر خود کانشن جونکا و اقمار آن در یک هوای خوب و صاف (که ما این شانس را داشتیم) قابل دیدن است.

پروازهای داخلی در دهلی معمولا قبل از ظهر انجام می گیرد و تا بگ دوگرا 5/2 ساعت طول می کشد ، از بگ دوگرا با حدود 4 ساعت رانندگی در جاده ای فوق العاده شلوغ و خراب به دارجلینگ رسیدیم که در کوه نوردی قدمتی بیشتر از کاتماندو دارد.

دارجلینگ شهریست رویایی که در روی کوهها بنا شده و چشم انداز کاملی به دره معروف سی کیم و کانشن جونکا دارد ، با مزارع بزرگ چای ،     فوق العاده شلوغ ، خیابان و کوچه هایی بسیار پر شیب و البته کثیف ، پر از هتل و همیشه مملو از توریست (بیشتر) و کوه نورد (کمتر)، با تماس اینترنتی که در ایران با یکی از شرکتهای هندی داشتیم برای یک تراورس 16 روزه در ارتفاع بین 3000 تا 5000 متر در زیر هیمالیای هند که آخرین آن بیس کمپ کانشن جونکا بود قیمتی حدود 2300 دلار را برای هر نفر اعلام کرده بودند ، بعد از مشورت با یکی از دوستان مقیم هند قبول نکردیم و قرار شد در دارجلینگ با شرکت دیگری مذاکره کنیم که همین کار را کردیم و شرکتی بنام آمیگو (از طرف اداره توریست دارجلینگ به ما معرفی شد) .

قرار داد مورد نظر ما را که چند بند داشت و چند تا از آنها را اجرا نکردند بسته شد ، برای هر نفر 300 دلار . بعداُ متوجه شدیم شرکتهای دیگری که در مبدا راپیمایی یعنی oksumY هستند همین قرار داد را با 100 دلار برای هر نفر اجرا می کنند.

در هندوستان هیچ چیز قیمت ثابتی ندارد (مخصوصا برای خارجیها) از آب معدنی گرفته تا هتل و غذا و تاکسی و بلیط قطار یا اتوبوس و حتی هواپیما – در این مورد نپال به گرد آنهم نمی رسد.

از جاهای دیدنی دارجلینگ یکی موزه اورست که موزه ای است دیدنی اما نه در حد موزه اورست پخارا در نپال .

دیگری مدرسه کوه نوردی دارجلینگ که تنسینگ بنیان گذار آن است که در آنجا مربیان هندی به تدریس اصول کوه نوردی و برگزاری کلاسهای یخ و هیمالیا نوردی مشغولند و با بازدید از دیوارهای سنگ نوردی دارجلینگ و مشاهده یک کلاس یخ نوردی در دامنه های کوه Pandim در نزدیکیهای بیس کمپ کانشن جونکا ، سطح کلاسها را در حدی پایین تراز کلاسهای مثلا شامونی دیدیم.

از دارجلینگ بعد از 4 ساعت رانندگی نفس گیر و سراشیب در جاده ای با مناظر بسبار دیدنی از باغهای چای و جنگلهای انبوه RHODODEN DRON و باغهای مرکبات در خط القعر دره سی کیم با کنترل پاسپورت و صدور ویزا وارد ایالت سی کیم شدیم و مجددا بعد از 3 ساعت رانندگی سر بالا به شهر کوچک Yoksum که مبداُ پیاده روی می باشد رسیدیم و آنجا متوجه شدیم شرکتی که با او قرار داد بسته بودیم اجرای آنرا با قیمتی بسیار کمتر در اختیار شرکت دیگری که در یوک سم بود قرار داده .

“بهترین راه برای ترکینگ یا صعود کوه های هنوستان که احتیاج به مجوز دارند تماس با فدراسیون کوه نوردی هندوستان و درخواست مجوز و مراجعه مستقیم به مبدا صعود بعد از گرفتن یک مجوز دیگر در دارجلینگ که بسیار ساده است” و عقد قرارداد با شرکتهای اجرایی است که در مبادی صعود یا ترکینگ این شرکتها فراوان هستند.اما باید توجه داشت که غذای شرکتها اکثرا گیاهی (اصولا در هندوستان مردم بنا بر اعتقاد و احترامی که برای حیوانات قایل هستند خیلی کم گوشت می خورند) و فوق العاده تند و تیز (در همه جای هندوستان ) است که هر چند هم تذکر داده شود فایده ای ندارد و بهتر است تیمها تمام غذای خود را همراه داشته باشند. که برای ما تقریبا همین طور بود. در هندوستان مانند نپال باربر نه اینکه وجود نداشته باشد اما کمتر است و بارها بوسیله گاوهای هندی که حیوانی هستند بین یاک و گاومیش و هر کدام توان حمل بیش از 60 کیلو بار را دارند حمل می شود.

مسیرهای کوه نوردی و ترکینگ در هندوستان فاقد لوژهایی که در نپال    می باشد هستند و باید تیم تمام لوازم و ابزار از قبیل چادر ٬ آب آشامیدنی و غذا را همراه داشته باشد و این بسیار شبیه به کوه نوردی در قراقورم پاکستان است.

از Yoksum به بعد منطقه پارک ملی است و این بسیار عجیب است که با اینهمه انبوه جمعیت شهری و روستایی در هند از نفوذ انسانها در این پارک به شدت جلوگیری شده و غیر از کسانی که به توریست یا کوه نوردان خدمات می دهند کسی در این جنگلها ساکن نیست و تازه همین ها هم باید در فصل موسون و زمستان منطقه را خالی کنند٬ درختان جنگل اکثرا نوعی کاج و رودو دندرون و بیش از 400 نوع گل ارکیده است که متاسفانه در فصل پائیز ما از دیدن آنها محروم بودیم.

آبهای این پارک بعلت بارشهای فراوان (بیش از 12 متر در سال) و نبود انسانها در بالا دست که مردگان خود را در رودخانه ها بیاندازند اکثرا تمیز و قابل شرب و به مقدار خیلی کمتری از آبها و برفهای اورست آرسینک دارند یکی از دوستان رودخانه ای را که از زیر کانشن جونکا بیرون می آید با سرداب رود کلاردشت (قبل از ویرانیهای اخیر) مقایسه می کرد.

یوک سیم در مبدا حرکت ارتفاعی حدود 1760 متر داشت که در اولین روز راه پیمایی در محلی بنام TSO SKA ارتفاع به 3030 متر رسید بعد از عبور از محلهایی بنام DZONGRI   4020 متر== THANGSING 3930 متر== SAMITY LAKE   4200 متر == GOCHALA 4940 متر به بیس کمپ کانشن جونکا میرسد.

این مسیر خط الراس معروف سینگا لیلا می باشد که مرز بین سیکیم و نپال را تشکیل می دهند.ارتفاعات بالا پایه های یک تاج بلند می باشند که در فاصله های نه چندان دور نما های منحصر بفردی از اورست و ماکالو(که اینها اندکی دور هستند) کانشن جونکا و قله های زیر 8000 متر هندوستان مثل TALUNG 7342 متر==KABRU 7338 متر==KIRATCHULI 7365 متر==KABRUSOOTH 7317 متر==PYAMID PEAK 7123 متر و نزدیکتر و زیباتر از همه PANDIM 6691 متراز فاصله ای نزدیک و قابل بررسی مشاهده گردید.

این قله هاو تمام قله های بالای 7000 متر هندوستان (طبق گفته رئیس فدراسیون کوه نوردی هندوستان) همگی صعود شده اند اما تعداد صعود های آنها بسیار اندک و هنوز مسیر های صعود نشده و قابل صعود در آنها زیاد و قله های زیر 7000 متر هنوز بسیاری دست نخورده اند که از ارزش فنی بسیار بالایی نیز برخوردارند.

اولین صعود ها بیشتر بوسیله کوه نوردان انگلستان (شاید بعلت تسلط خاصی که به هندوستان و منطقه داشتند) انجام گرفته ولی به علت ناآرامیهای سی کیم که تا این اواخر ادامه داشته کوه نوردان کمی تمایل به صعود در هیمالیای هند دارند که فنی و سخت بودن مسیرهای صعود نیز شاید در این امر بی تاثیر نبوده است.

از گردنه معروف GOCHALA چشم انداز کامل و نزدیکی به رخ شرقی و جنوب شرقی کانشن جونکا وجود دارد و جالب اینکه در این جبهه یخچالی مانند خمبو یا گودوین آستین در قراقوروم وجود ندارد و تقریبا می شود بدون اشکال عمده ای به زیر یالهای کانشن جونکا رسید٬ مسیرهای صعود این جبهه اکثرا فنی اما نه در سطح بسیار بالا و بدون ریزش بهمن و سنگ می باشند وبه نظرمیرسد مسیرهای جبهه نپال (شمالی) به مراتب از مسیرهای هندوستان (جنوبی وجنوب شرقی)سختر هستند.

شرقی ترین مسیر که طولانی ترین و بلند ترین یال صعود کانشن جونکا را دارد ( با مسیر شمالی اورست قابل مقایسه است) قبلا شاهد فعالیتهایی ناموفق بوده ، اما چندین مسیر فنی قابل صعود در این جبهه وجود دارد که          کوه نوردان ایرانی می توانند روی آن تلاش کنند، مخصوصا یک مسیرکه در فاصله ای کوتاه و با صعودی ترکیبی به زیر هرم سنگی قله می رسد اما صعود هرم که از ارتفاع حدود 8000 متر شروع و تا خود قله ادامه دارد .صعودی است کهکشانی که کوه نوردی دنیا حالا حالاها باید منتظر آن باشد از زیر برج قله به نظر می رسد با تراورس به سمت خاک نپال و عبوری مشکل از جبهه شمالی بشود و به قله رسید ، البته این نظرات همه روی کاغذ است اما باید این امید را داشت که جوانان این مرز و بوم خواستهای خود (نه آرزوها) را ارتقاء داده و بتوانند در کوه نوردی جدی دنیا حرفهای جدیدی برای گفتن داشته باشند.

در کوه PANDIM به ارتفاع 6691 متر دیواره ای گرانیتی به ارتفاع تقریبی 800 تا 1000 متر وجود دارد که انتهای آن به یک تیغه یخی با شیب بالای 70 درجه و طول تقریبی 700 متر منتهی می شود که به قله می رسد٬ در روی این دیواره فقط یک مسیر ساده در قسمت چپ صعود شده و اصل دیواره تقریبا دست نخورده است(البته خود قله از مسیرهای شمالی و جنوبی که تقریبا ساده هستند بارها صعود شده) . صعود این دیواره از مسیرهای خوب می تواند تمرین بسیار مناسبی باشد برای کوه نوردان ایرانی که قصد صعود ترانگو تاور را داشته باشند ضمن اینکه راه دسترسی به آن بسیار ساده و بدون عبور از مورن و یخچال می شود کمپ اصلی را زیر دیواره بر قرار کرد.

صعود کانشن جونکا از خاک هند کما کان بعلت اعتقادات مذهبی مردم    سی کیم ممنوع بوده ودر ملاقاتی که با آقای RAVINDER NATH رئیس فدراسیون کوه نوردی هند داشتیم اظهار نمودند که 2 سال است درخواست فدراسیون کوه نوردی هندوستان برای رفع ممنوعیت صعود کانشن جونکا در پارلمان هند مطرح و در هر دو سال رد شده و امیدواریم بتوانیم در سال 2011 نظر موافق نمایندگان سی کیم را برای صعود کانشن جونکا جلب کنیم و قول دادند اگر این امر حاصل شد ایران جزو اولین کشور هایی می باشد که مجوز صعود را بگیرد.

رئیس فدراسیون کوه نوردی هندوستان انسانی بود بسیار مطبوع و متین و علاقمند به ایران و فرهنگ ایرانی که اطلاعات ارزنده ای از کوهستانهای هند در اختیار ما گذاشت و علاقمند بود که کوه نوردان ایرانی فعالیت خود را در هیمالیای هندوستان متمرکز کنند و بعلت وضع خاصی که هندوستان و پاکستان با یکدیگر دارند راجع به کوه نوردی در کشمیر هندوستان خیلی بدبین و مسئله تامین امنیت کوه نوردان در این منطقه و ناپدید شدن چند کوه نورد در سالهای اخیر در کشمیر و قرا قورم هندوستان دغدغه خاطر ایشان بود.

دوستان می توانند برای کسب اطلاعات بیشتر با مراجعه به آرشیو باشگاه آرش یا مستقیما از طریق ایمیل با اینجانب تماس بگیرند.عکسهای این برنامه در آیندۀ نزدیک در قسمت گالری این سایت به نمایش در می آید.

“با  آرزوی تلاش در راههای نو بوسیله کوه نوردان ایران”

کیومرث بابا زاده

Q.BABAZADEH@gmail.comاین نشانی پست الکترونیک دربرابر spambot ها و هرزنامه ها محافظت می شود. برای مشاهده آن شما نیازمند فعال بودن جاواسکریپت هستید